opanowywać

opanowywać
opanowywać {{/stl_13}}{{stl_8}}cz. ndk Ib, opanowywaćowuję, opanowywaćowuje, opanowywaćany {{/stl_8}}– opanować {{/stl_13}}{{stl_8}}dk Ia, opanowywaćnuję, opanowywaćnuje, opanowywaćany {{/stl_8}}{{stl_20}}
{{/stl_20}}{{stl_12}}1. {{/stl_12}}{{stl_7}}'zdobywać coś w walce, przejmować siłą nad czymś władzę': {{/stl_7}}{{stl_10}}Nacierające oddziały opanowują miasta, przeprawy, pozycje wroga. Kraje opanowane przez najeźdźców. Terroryści opanowali budynek ambasady, samolot. {{/stl_10}}{{stl_20}}
{{/stl_20}}{{stl_12}}2. {{/stl_12}}{{stl_7}}'osiągać dominującą pozycję w czymś, podporządkowywać coś sobie': {{/stl_7}}{{stl_10}}Rynek samochodowy opanowany przez zachodnich i dalekowschodnich producentów. Skorumpowane, opanowane przez kartele narkotykowe państwo. {{/stl_10}}{{stl_20}}
{{/stl_20}}{{stl_12}}3. {{/stl_12}}{{stl_7}}'pojawiać się gdzieś tłumnie, występować w wielkiej ilości': {{/stl_7}}{{stl_10}}Bazary opanowane przez przybyszów ze wschodu. Stolicę Tatr opanowali miłośnicy białego szaleństwa. {{/stl_10}}{{stl_20}}
{{/stl_20}}{{stl_12}}4. {{/stl_12}}{{stl_7}}'poskramiać coś, zdobywać kontrolę nad czymś, tłumić': {{/stl_7}}{{stl_10}}Opanowywać żywioł. Opanować rebelię. Opanować własne namiętności. {{/stl_10}}{{stl_20}}
{{/stl_20}}{{stl_12}}5. {{/stl_12}}{{stl_7}}'nabierać zdolności do posługiwania się czymś; uczyć się czegoś': {{/stl_7}}{{stl_10}}Opanować grę w szachy. Opanował technikę komputerową. {{/stl_10}}{{stl_20}}
{{/stl_20}}{{stl_12}}6. {{/stl_12}}{{stl_7}}'o stanach fizycznych lub psychicznych: ogarniać, przenikać': {{/stl_7}}{{stl_10}}Opanowała go złość, wściekłość. Opanował go lęk, strach. Opanowała ich gorączka złota. {{/stl_10}}

Langenscheidt Polski wyjaśnień. 2015.

Игры ⚽ Нужно решить контрольную?

Look at other dictionaries:

  • opanowywać się – opanować się — {{/stl 13}}{{stl 7}} powściągać swoje wzburzenie; zaczynać panować nad sobą : {{/stl 7}}{{stl 10}}Z trudem się opanował. Płakała i nie mogła się opanować. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • opanowywać — → opanować …   Słownik języka polskiego

  • tłumić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, tłumićmię, tłumićmi, tłumićmiony {{/stl 8}}– stłumić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} przyciskając, używając różnych środków, gasić, opanowywać ogień …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • hamować — ndk IV, hamowaćmuję, hamowaćmujesz, hamowaćmuj, hamowaćował, hamowaćowany 1. «zmniejszać prędkość; zatrzymywać, zatrzymywać się, zwalniać» Hamować gwałtownie, ostro, łagodnie. Hamować bieg maszyny. Z trudem hamować rozpędzonego konia. Hamować… …   Słownik języka polskiego

  • opanować — dk IV, opanowaćnuję, opanowaćnujesz, opanowaćnuj, opanowaćował, opanowaćowany opanowywać ndk VIIIa, opanowaćowuję, opanowaćowujesz, opanowaćowuj, opanowaćywał, opanowaćywany 1. «zdobyć władzę nad czymś; zawładnąć» Opanować miasto, kraj. 2.… …   Słownik języka polskiego

  • ogarniać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, ogarniaćam, ogarniaća, ogarniaćają, ogarniaćany {{/stl 8}}– ogarnąć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk IVa, ogarniaćnę, ogarniaćnie, ogarniaćnij, ogarniaćnął, ogarniaćnęli {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • trzymać się — 1. pot. Coś się kupy nie trzyma; jedno drugiego się nie trzyma «coś się nie wiąże w jednolitą, sensowną, logiczną całość»: Całe to opowiadanie po prostu nie trzyma się kupy. Kultura P 11/1956. – Ja im wcale nie każę strzelać. – No to jak mają… …   Słownik frazeologiczny

  • atakować — ndk IV, atakowaćkuję, atakowaćkujesz, atakowaćkuj, atakowaćował, atakowaćowany 1. «działać przeciw siłom nieprzyjacielskim w sposób zorganizowany, nagły, zaczepny» Atakować nieprzyjaciela, twierdzę. 2. «gwałtownie napadać, nacierać» Atakujący… …   Słownik języka polskiego

  • brać — I ndk IX, biorę, bierzesz, bierz, brał, brany 1. «ujmować, chwytać, obejmować ręką, oburącz (także narządem chwytnym, np. u zwierząt, albo narzędziem); przystosowywać do niesienia, trzymania» Brać co palcami, ręką, zębami, łyżką, widelcem, łopatą …   Słownik języka polskiego

  • chwytać — ndk I, chwytaćam, chwytaćasz, chwytaćają, chwytaćaj, chwytaćał, chwytaćany chwycić dk VIa, chwytaćcę, chwytaćcisz, chwyć, chwytaćcił, chwytaćcony 1. «brać, ujmować kogoś, coś szybko (np. rękami, pazurami, zębami, dziobem, narzędziem); łapać»… …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
… Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”